Het begon in 2012. Ik had mijn diploma vmbo-t gehaald. Ik was blij en ik heb er zeker voor moeten werken. School is iets waarvoor ik 1oo% wil geven. Het is je toekomst. Toen ik te horen kreeg dat ik geslaagd was en mijn puntenlijst kreeg, wilde ik gaan herfprofileren op Nederlands. Het was het eerste examen dat ik moest maken en ik was zo ontzettend zenuwachtig dat de zenuwen de baas werden en daardoor heb ik minder goed kunnen presteren. Ik had geloof ik een 5,4 gehaald en de tweede keer had ik geloof ik een 6,4. Ik was trots en ik heb dan ook voor de havo gekozen. Ik wist niet wat ik voor een studie wilde volgen, dus dat was een van de redenen waarom ik havo wilde gaan doen. Verder had ik ook niet echt het gevoel dat ik er klaar voor was. Klaar voor een mbo opleiding. Je wordt ineens volwassen en er worden belangrijke taken op je schouders gelegd. Dat idee maakte me een beetje bang. Nee, geef mij maar nog twee jaar voortgezet onderwijs. Nog even de puber uit kunnen hangen en het hele school idee vond ik op dat moment leuker. Het was een lange vakantie en ik wist niet wat ik verwachten kon na de vakantie. Ik had verhalen gehoord dat mensen van vmbo-t naar havo zijn gegaan en het uiteindelijk niet gehaald hadden, omdat de overstap gewoon verdomd moeilijk is. Ik ben het daar helemaal mee eens. Er zit zo'n groot gat tussen mavo en havo. Op mavo wordt je begeleidt en is samenwerken een groot onderdeel. Op havo wordt je eigenlijk in het diepe gegooid (als je mavo gewend bent). Je wordt ineens zelfstandiger en de je gaat in een rap tempo door de lesstof heen. De vakantie was uiteindelijk voorbij en ik kwam op een nieuwe school terecht, met nieuwe mensen, andere regels en een andere sfeer. Mijn eerste indruk van mijn school was: oud, saai, kleurloos. Mijn mening is niet echt veranderd. Onze aula heeft aardig wat kleur en het is levend, maar de rest van het gebouw is een beetje saai. Ook waren ze hier strenger dan op mijn vorige school. Nou heb ik daar niet zo'n problemen mee gehad, maar af en toe was het wel irritant. De eerste schoolweken gingen van start en ik had meteen een nieuwe vriendin erbij. Hier heb ik nu nog steeds een goede band mee. De eerste paar maanden havo waren letterlijk een hel. Het huiswerk werd alleen maar meer en ik wist niet meer hoe ik het moest inplannen. Ik ging weken achter elkaar elke dag na middernacht naar bed. Op school was ik kapot, waardoor ik de lesstof op een begeven moment ook niet meer goed kon opnemen. Logisch met maar een paar uurtjes slaap. Ik ben sowieso een persoon die veel slaap nodig heeft om de volgende dag goed te kunnen functioneren. Bij de mentor gesprekken is het toen ter sprake gekomen. Mijn manier van leren, het vele huiswerk en het late slapen. Mijn mentor schrok ervan en zei dat er nu meteen wat moest veranderen, want dit kon niet zo langer. Hij zei: dit houd je niet vol. Ik hoor het hem nu nog zeggen terwijl ik mijn verdriet weglach. Ik heb samen met iemand anders leren plannen en ik zat nu nog tot 22:00-22:30 maximaal te leren. Nog steeds laat, maar het was al een hele vooruitgang ten opzichte van eerst. Proefwerkweken waren de stressbommen. Iedere keer explodeerde er weer eentje. Het werd weer na middernacht. Ik heb geloof ik een keer tot 02:30 's nachts geleerd voor een biologie proefwerk. Gekkenwerk. Je hersenen nemen na een hele schooldag en studeren thuis op dat moment echt niets meer op. Toen, op dat moment geloofde ik dat ook niet, maar nu weet ik beter. Tijdens proefwerkweken werd het me altijd te veel en wilde ik het liefste verdwijnen en stoppen. Stoppen, stoppen, stoppen. Ik wilde het niet meer. Ik kon dit echt niet nog 1,5 jaar volhouden zei ik tegen mezelf. Misschien was de lat toch te hoog gegrepen dacht ik. Mijn teamleider, mijn ouders, mentor en vrienden en familie zeiden dat ik dit wel kon en niet moest opgeven. Zij hebben er dan ook voor gezorgd dat ik me er steeds weer doorheen wist te trekken.
Havo heeft eigenlijk toch wel een draai aan mijn leven gegeven. Ik was vroeger een heel verlegen meisje en dat werd steeds minder, maar in 2012 durfde ik echt geen klasgenoot op de eerste schooldag aan te spreken. Op mijn nieuwe school had ik het idee dat ik opnieuw kon beginnen en mezelf kon veranderen op een positieve manier. Ik geloof dat het aardig gelukt is, want ik ben nu niet meer zo verlegen. Eigenlijk helemaal niet (nou ja soms, maar dat heeft iedereen wel eens). Ik voelde me thuis en op mijn gemak. Bij de examentrainingen zei een student die ons de training gaf: 'Ik kan me niet voorstellen dat jij ooit verlegen bent geweest. Daar merk ik nu echt helemaal niets van. Je kunt goed van je afpraten en hebt je mondje wel bij je.' Positief zei die snel erachter aan. Dat vond ik echt super tof om te horen. Ik ben zelfverzekerder, spontaner en ondernemender geworden. Dat zijn drie mooie eigenschappen waar ik trots op ben. Verder heb ik ook geleerd dat je mensen niet moet bevooroordelen. Dat was iets wat ik echt heel vaak deed en dat is ook de factor geweest waardoor ik me meestal op de achtergrond hield en geen praatje durfde te maken met die persoon. 'Die wil echt niet met mij praten.' 'Ze gaat me vast raar vinden als ik opeens tegen haar ga praten.' Dit zijn voorbeelden van kreten die toen door mijn hoofd dwaalden. Nu heb ik dat af en toe nog. Ik zal nooit iemand worden die voor een zaal met 100 man iets durft te zeggen zonder rood te worden. Maar het heeft ook nadelen gehad. Ik had bijvoorbeeld veel minder tijd om af te spreken met vrienden of familie te zien. Verjaardagen zei ik af, omdat ik weer eens een biologie proefwerk had of het gevreesde geschiedenis. Ze gaven me wel altijd steun in de rug. Dat is ontzettend fijn en dan pas weet je wie wel en niet in je leven behoren. Toch kreeg ik vaak een rot gevoel, waardoor ik huilend in slaap viel. Ik voelde me schuldig naar hen toe en ik pakte al mijn tegenslagen weer uit de kluis en maakte het zo alleen maar erger voor mezelf. Na een paar goede gesprekken wist ik er weer positief tegenaan te kijken en sloot ik die tegenslagen, inclusief de nieuwe tegenslag ,weer op in de kluis. 
Ik ga even op een versneld tempo door havo 5 heen, want anders wordt het wel een heel lang verhaal haha. Na de vakantie was ik weer opgeladen en nu wist ik wel wat me te wachten stond in tegenstelling van vorig jaar. Ik zat op de helft van mijn droom. Dat diploma halen. Het moest en zou lukken. Ik had mijn agenda van mavo en havo vergeleken en ik kwam tot de conclusie dat de huiswerkporties bij havo verdriedubbeld waren. Zucht. Ook dit jaar werd het alleen maar moeilijker en de druk lag hoger, want dat diploma kwam steeds dichterbij. Ik was wel sterker geworden door het voorgaande jaar. Ik wist dat ik nu niet meer terug kon en dat ik door moest zetten. Toen ik in november te horen kreeg dat mijn oma was overleden wist ik het allemaal niet meer. Ik voelde me van de ene kant schuldig dat ik door school niet vaak op bezoek ben geweest en aan de andere kant wist ik niet of ik dit met de proefwerkweek aankon. Ik weet nog de dag dat ik op school mijn tranen moest wegvegen op het toilet en de huilbui die ik heb gehad op de weg naar huis. Ik fietste naar huis en reed de weg over zonder echt op te letten. Als ik nu overreden wordt, zal het me niks uitmaken. Dat was mijn gedachte op dat moment. Ik was overstuur en ik was gelukkig op tijd aan de overkant van de weg. Ik weet wel zeker dat ik zoiets nooit meer wil denken. Er is zoveel om voor te leven. Er staat me nu nog een heel avontuur te wachten. Soms moet je op dat moment niet aan jezelf denken, maar denk aan de andere mensen die je niet kunnen missen. Er zijn ontzettend veel mensen die om je geven en je niet kwijt willen. Cijfer jezelf niet weg en maak een doel dat je bereiken wilt in je leven. Heb je dat doel gehaald? Maak er nog een, en nog een. Ga het hele lijstje af en maak iets moois van het leven. Je hoort te genieten en jezelf niet in slaap te huilen door nare gebeurtenissen die je hebt meegemaakt. Je bent sterker dan jezelf denkt. En uiteindelijk klopt die zin ook. Ik heb wel duizend keer gedacht dat het te hoog gegrepen was en ik de lat te hoog had gelegd voor mezelf. Ook toen ik te horen kreeg dat ik een herkansing nodig had om te slagen. Dat was de laatste keer. Ik moest en zou het gaan halen de tweede keer en dat is me ook gelukt door de examentraining van school, de paar weken vakantie tussendoor waardoor ik uitgerust het 2e tijdvak in kon gaan. Ik was rustiger, zelfverzekerder en tijdens mijn examen had ik het gevoel dat ik het gehaald had en ik was nog maar net over de helft. Nu ik mijn diploma heb is het definitief. Ik heb het gewoon gehaald! Ik ben zo ontzettend trots op mezelf en ik typ dit met een lach op mijn gezicht. Ik wil via deze post al mijn vrienden en familie bedanken voor de afgelopen tijd. Mede door jullie heb ik mijn droom werkelijkheid kunnen worden <3
Kortom of je nou een strijd voert met school net als ik, een strijd tegen een ziekte of een strijd tegen wat anders: don't give up! Ik ben het bewijs dat als je echt iets wilt, je er uiteindelijk wel komt. Leef toe naar je dromen, laat ze werkelijkheid worden. 1 September start ik met de opleiding communicatie in Eindhoven en ik heb er nu al zin in. Een nieuw avontuur, ik stem voor!
Bedankt voor het lezen.
Liefs
Wat een mooi verhaal! Je hebt er voor gestreden en je hebt het zeker verdiend!
BeantwoordenVerwijderenNu op naar de volgende stap :)
xxx