Vorige week dinsdag ben ik naar Walibi geweest met mijn broertje, zijn vriendin, haar broertje en hun oma. Oma was van het op tijd vertrekken en dat hield in dat we om 06:15 op het station moesten zijn om onze trein te halen. Ik heb bijna niet geslapen, maar was toch best fit voor mijn gevoel. Met onze tassen volgepropt met eten, drinken, regenkleding en een handdoek gingen we richting Walibi. Het regende die dag heel hard en veel. Het zonnetje zou niet doorkomen en of het zou stoppen met regenen was maar de vraag. Na een mega lange treinreis van 3,5 uur zijn we overgestapt op de bus. Hiermee werden we aan een stuk door naar Walibi gebracht. We moesten staan en de bus was overvol. Oma zei:' Als ik daar ben ga ik wel eerst een sigaret roken.' De jongen achter ons schoot in de lach. Hij kwam niet meer bij van het lachen. Iedere keer als we hem aankeken begon hij weer te lachen. Toen we uitstapten was het nog steeds aan het regenen. We liepen meteen richting de overdekte hal waar we op de foto gingen met de Walibi beesten/helden hoe je ze ook wilt noemen.
Wij twee gingen direct in de achtbaan. Deze groene was wel eng moet ik zeggen. Je ging over de kop, er waren kurkentrekkers, hij ging omhoog en stijl omlaag. Maar normaal als je over de kop gaat heb je zo'n beugel over je schouders heen, waar je hoofd tussen zit als jullie me snappen. Bij deze achtbaan was dat niet. Toen we in wilde stappen zagen we allemaal verschrikte gezichten van degene die uitstapten. Wij keken elkaar aan en dachten: o jee, waar zijn we aan begonnen? Tijdens de rit heb ik mijn ogen dicht gehad, af en toe open en gegild voor 10 man bij elkaar, maar hij was leuk!
Ik kwam op het briljante idee om een selfie te maken toen we omhoog reden. Deze achtbaan heette volgens mij Robin hood. Het was een houten achtbaan, dus veel spectaculairs kon je ook niet verwachten. Voor de mannen onder ons was hij wel aardig eng haha.
Even gek doen, je moet toch wat in de regen.
Dit was de achtbaan waar ik het daar straks over had. Deze foto is gemaakt vanuit het reuzenrad.
The speed of sound. De achtbaan waarbij je gelanceerd werd vanuit de tunnel die je rechts op de foto ziet en waarbij je 2 of 3 keer over de kop ging en daarna naar boven reed: de rails naast de tunnel. Vanaf dat punt reed je hetzelfde parcours alleen achteruit. Ik had gedacht dat ik dit heel erg eng zou vinden, maar ik vond het veel minder eng dan wanneer je vooruit reed.
Deze foto maakte de oma haha. We wilden met z'n allen de indiaan nadoen. Het poseren was gelukt alleen de foto iets minder ;)
Het was een TOP dag!
Samen met mijn lieve broertje.
Hopelijk vonden jullie het leuk. Zijn jullie al eens in Walibi geweest?
Liefs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten