Nu is de combinatie van 'puberen' en een moeder die niet echt met de tijd mee gaat (sorry mam :p) niet echt een goede combinatie. Ik schrijf puberen, omdat ik het heb over een langere periode tot op de dag van vandaag. Ik ben nu 18 jaar en soms weet ik heel goed wat ik wil, maar vaak ook niet. Ik zit dan vast in mijn gedachten en mama is meestal de persoon waarop ik dat afreageer. Iedereen kent wel het gezegde: ' De persoon waarvan je het meest houd daar reageer je, je ook het meeste op af.' Soms moeten we dat maar in ons achterhoofd houden, maar leuk is het zeker niet. Ik werk er wel aan, zodat dit niet meer gebeurd, maar het is heel moeilijk. Ik kan mijn gevoel ook niet precies beschrijven.
Mijn moeder draaft soms een beetje door. Ze haalt zichzelf veel te veel op haar nek terwijl het zoveel makkelijker kan. Maar het meeste doet ze toch allemaal voor ons. Mijn vader, broertje en ik. Laatst was ik aan het denken en drong het echt tot me door. She's the best!
Mama jij zorgt voor ons, je geeft ons dingen wat andere moeders niet aan hun kinderen kunnen geven, je leert ons dingen waar we wijzer van worden, je verrast ons en je plaats ons in je hart. Dankjewel hiervoor lieve mama, maar denk ook een beetje aan jezelf. Het is nu tijd om te genieten!
Zodra je de kaarsjes hebt uitgeblazen, snijden we de taart aan en niet te vergeten: vandaag is het jouw dag.
Dit was een persoonlijke post, hopelijk vonden jullie het leuk en misschien herken je jezelf er wel in.
liefs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten