‘Sophie.. Ik heb spijt. Ik heb zo veel spijt van wat ik heb gedaan. Ik
wil dat je weet dat ik van je hou.’ Met wie ben jij aan het bellen? Schreeuwde
een boos iemand op de achtergrond. ‘Sophie, Sophie help!’
‘Dit is het laatste wat ik
heb gehoord.’ ‘Hoe lang is dit geleden?’ ‘Onze ruzie of dit voicemail bericht?’
‘De ruzie. Waar ging die eigenlijk over?’ ‘Twee weken geleden kregen we
knallende ruzie. Mijn oma lag op sterven en zij steunde mij enorm, maar
ondertussen was ze wel aan het flirten met mijn vriend. Het bleef niet bij
flirten. Toen ik overstuur thuis kwam met de mededeling dat mijn oma was
overleden betrapte ik ze. Ik heb alles kapot gegooid wat binnen handbereik was.
Ik snapte niet hoe ze me dit konden aandoen. Beide. Het is uit met mijn vriend
en ik heb hem na die avond niet meer gesproken. Eline heb ik ook niet meer
gesproken. Ik kreeg de dag erna wel tien telefoontjes van haar, maar ik heb ze
alle tien geweigerd. Ik had er geen behoefte aan.’ Ik pak een tissue uit de
doos en veeg mijn tranen weg. ‘Gecondoleerd met je oma’ en de man schenkt
koffie in. Heb je enig idee waar Eline kan zijn?’ De man deed net alsof hij de
rest van het verhaal niet had gehoord. Na het gesprek loop ik de verhoorkamer
uit. Ik staar voor me uit, kijk dan naar rechts en vervolgens naar links. Ik
zie mijn moeder bij het raam staan. Ik ren naar haar toe en vlieg haar om de
hals. Tranen lopen over mijn wangen. We blijven een poosje zo staan. Het is
fijn dat iemand me vasthoud. Ik sta er niet alleen voor. We lopen naar de auto
toe en rijden naar huis.
‘Wat vroegen ze allemaal?’
‘Het ging natuurlijk om Eline, dus ze vroegen vooral daar op door. Ze vroegen
of ik wist waar ze zou kunnen zijn. Ze gaan ook nog praten met Peter. Dat
zouden ze volgens mij vrijdag doen. Dan is hij weer in Nederland.’ Sophie… je
hebt echt geen idee waar Eline kan zijn? ‘Nee mam! Ik weet het niet en ik hoef
het ook niet te weten. Wat zij mij heeft geflikt dat vergeet ik niet meer. Ik
hoef haar nooit meer te zien. Ik haat haar!’
‘Ik praat absoluut niet
goed wat ze je heeft geflikt en ik vergeet het ook niet, maar het gaat hier wel
om een vermissing. Misschien is ze wel d-d- dood…’ Stottert ze en begint te
huilen. ‘Misschien is dat maar beter ook.’ Zeg ik zacht. Mijn moeder kijkt op. Ze
ziet de tranen in mijn ogen en weet dat ik niet meende wat ik net zei. Ze pakt
me stevig vast. Ze pakt me vast alsof dit de laatste keer is dat ze me kan
omhelzen.
Ik heb er bewust voor gekozen om deze post niet in te leiden. Als je het gelezen hebt, merk je dat het een beginnetje is van een verhaal/boek hoe je het noemen wilt. Ik hou van schrijven en ik ben al een hele lange tijd bezig om een jeugdboek te schrijven. Ik ben hier al redelijk ver mee, maar dat houd ik nog even voor me ;) Soms zit ik in de auto, klas of aan mijn bureau en 'popt' er opeens een geweldig idee in mijn hoofd. Ik wil het meteen uitvoeren, maar wegens tijdgebrek komt het er vaak niet van. Ik schrijf het daarom meestal in steekwoorden op en kom er later op terug. Dit stukje tekst hierboven heb ik wel direct uitgetypt. Ik was denk ik 20 minuten bezig om het te bedenken en 10 minuten om het te perfectioneren. Nou komt mijn vraag. Zouden jullie feedback willen geven? Wat je er niet goed aan vindt en wat wel. Dat zou ik erg leuk vinden om te horen wat andere mensen hiervan vinden.
Liefs
Geen opmerkingen:
Een reactie posten