Beste vriendinnetjes♥

Hèhè, na twee weken voorbereiding en 3 dagen schoolexamens te hebben gemaakt, heb ik nu dan eindelijk 1,5 week vakantie. GENIETEN! Films kijken met chocolade pepernoten is op dit moment wel één van mijn favoriete bezigheden. Serieus ik denk dat ik ondertussen wel een paar zakken naar binnen heb gewerkt en sinterklaas is nog lang niet in aantocht. Ik denk dat ik tegen de tijd dat sinterklaas weer in 'het land' zal komen geen pepernoot meer kan zien. Oef... en nu ik dit zo schrijf betrap ik mezelf erop dat er een LEGE zak chocolade pepernoten naast me ligt, maar ze zijn ook zo lekker :) Oké, het is niet de bedoeling dat dit een blogpost gaat worden over mijn verslaving aan chocolade pepernoten. Hmm. Nee het gaat zoals je al aan de titel kunt lezen over mijn beste vriendinnetjes.

Vriendinnen,

die heeft iedereen. De één heeft er tig en de ander heeft er één. Het maakt absoluut niet uit hoeveel vrienden je hebt. Het gaat erom wie je vrienden zijn en je moet nagaan wie er overblijven als je ze echt nodig hebt. Vandaag ga ik het hebben over mijn twee beste vriendinnen, omdat ik super trots op onze vriendschap ben en iedereen mag dat weten :)

Iris en Kayleigh zijn de twee waar ik het over heb. Ik begin met Iris. 
Ik heb haar leren kennen op school in de derde klas. Ik kende haar wel van 'zien' van voorgaande jaren, maar had nog nooit tegen haar gesproken. Het was het vak 'frans' dat ons bij elkaar heeft gebracht. We zaten vooraan met onze tafeltjes tegen het bureau van de lerares. Ik weet niet meer precies hoe we met elkaar in contact zijn gekomen ( ik was vroeger erg verlegen en durfde nooit een gesprek te beginnen uit het niets), maar onze praatjes werden al snel niet meer door de docent gewaardeerd :p

Het was een wonder dat we nog niet uit elkaar waren gezet. We werkten ook wel is serieus aan de opdrachten. Met af en toe een lach kikje hier en daar. In de pauze kwam ze bij mij en een andere goede vriendin van me staan en dit zette zich de komende pauze's voort. We hadden leuke gesprekken in de pauze's die vaak nergens over gingen en ik werd af en toe gestoord van die gespreksstof. Ik bespaar jullie de kreten die ik twee jaar lang heb moeten aanhoren ;) Ik skip even een hoofdstuk door. We zaten alle drie op een gegeven moment in ons examenjaar vmbo. We vonden het wel een spannend jaar. Nou ja spannend? De een meer dan de ander zullen we maar zeggen. Het jaar werd gevuld door tig examens te oefenen en het kwam steeds dichterbij. Voordat we het wisten zaten we in de schoolbanken met het officiële examen 2012 voor onze neus. Ook hier was het voor de een weer zwoegen en zweten en voor de ander een kwestie van 'boek open slaan en één weekend voordat het examen was, beginnen met leren.' Ik en Iris hoorden niet bij die groep. We hadden beide de examens van voorgaande jaren verslonden en de zenuwen vlogen in het rond. Na drie weken was het ein-de-lijk gedaan. Lekker genieten van de vakantie, maar toch zenuwachtig voor de uitslag...
Ik kan me nog goed herinneren dat ik precies om 9 uur 's ochtends de wekker had gezet, omdat ze vanaf 9 uur konden bellen en omdat ik een van de eerste was die in de lijst stond. Maar nee hoor. Mijn mentor vond het fijn om iedereen lekker in spanning te laten afwachten en ze belde pas rond de middag. Wél met het goede nieuws dat ik geslaagd was. Ik was ergens toch opgelucht. Nu kan ik pas echt genieten van mijn welverdiende vakantie. Op dat moment had Iris helaas minder nieuws te horen gekregen. Ze moest een herkansing doen. Dit was ontzettend balen voor haar! Ik ben meteen zodra ik kon, naar toe gegaan en heb haar getroost met haar favoriete snack, een lief kaartje en een hele dikke knuffel. Ze ging stug door met oefenen voor de examens. Ze heeft alles op alles gezet om alsnog te slagen, maar het was bijna niet te doen. Ze was na de teleurstelling flink aan het twijfelen. Ze wilde absoluut niet terug naar school om vervolgens het hele jaar over te doen. Dan maar een opleiding op lager niveau. Gelukkig hebben vele het uit haar hoofd kunnen praten en heeft ze met haar doorzettingsvermogen het jaar daarna wel haar diploma met trots weten te bemachtigen. Ik was en ben nog steeds trots op haar! 
Ik had ondertussen bijna een jaar havo erop zitten, want ik besloot om na mijn vmbo naar het havo te gaan. Door de drukte van school zagen we elkaar minder dan voorheen. Het contact bleef ondanks alles toch goed en volgens mij is het rond die tijd ook een beetje ontstaan. Vanaf toen kregen we echt een goede band met elkaar, vertelde elkaar meer dan normaal. Persoonlijk, maar ook onzin dingen. Als dat keerpunt komt dan weet je dat het goed zit en dat je elkaar blindelings kunt vertrouwen. Ik kon haar mijn beste vriendin noemen. Ik probeer in de vrije momenten die ik heb met haar af te spreken. Nu klinkt het net alsof het 'moet' , maar dat is natuurlijk niet wat ik bedoel. Ik spreek haar tussendoor wel en ik kan haar ook makkelijk een tijd niet spreken of zien. Als ik haar dan weer zie of spreek is het alsof ik haar de dag van tevoren nog gezien of gesproken heb. Het zit gewoon goed tussen ons. Hoop dat dit nog wel een poosje zo blijft♥

Kayleigh, mijn andere leuke, knappe, lieve, eigenwijze, grappige, mode-bewuste, zwem, raadgevende, mooie, beste vriendinnetje♥ (wow dat waren veel bijwoorden) Maar ze zijn wel allemaal waar en kloppend. Ze geeft me altijd advies wanneer ik er om vraag, maar ook wanneer ik dit niet doe. Ze staat altijd voor me paraat en ik heb haar leren kennen op een magische plek: het zwembad in Brunssum. "The place to be" als je het mij vraagt. Het is niet echt de meest voorkomende plek waar je, je beste vriendin ontmoet, maar hé het is wel een unieke plaats en zo kan ik onze vriendschap ook beschrijven, Uniek met een hoofdletter "U". Nou om maar bij het begin te beginnen...We mochten elkaar helemaal niet in het begin. Ik zat toen rond die tijd, tja hoe zeg ik dit zonder mezelf te vernederen? Simpel. Die manier is er niet. Dus dan zeg ik maar gewoon waar het op neer komt. Ik was nogal wat kinderlijk een aantal jaar GELEDEN. Daar is ook helemaal niets mis mee eigenlijk. Ik bedoel iedereen moet zich zo lang mogelijk kind kunnen voelen. Toch? Kayleigh daarentegen was een stuk volwassener dan mij op dat gebied. In het begin hadden we een hekel aan elkaar. Ik mocht haar echt niet en zij mij ook totaal niet! Het zou best kunnen dat we ruzie hebben gehad in die tijd, maar dit zou ik echt niet meer weten. Het is één zwart gat. Ergens daar tussen in was het volgens mij zo dat we wel met elkaar konden optrekken, maar vriendinnen zijn, daar was absoluut nog geen sprake van. Volgens mij kwamen we uiteindelijk bij elkaar in de groep en moesten we leren samenwerken. Ik kan me nog vaag herinneren dat ik haar maar moest accepteren en zij mij. Het had geen zin om je te ergeren aan mensen die in je ploeg zaten. Dat zou alleen maar averechts werken. Ik zette mijn irritatie opzij, want dat was volgens mij ook het probleem waar we tegen aan liepen beide. We irriteerden ons behoorlijk aan elkaar. Zij aan mij vanwege mijn toen nog 'kinderlijke' gedrag en ik aan haar, vanwege haar 'ik weet het allemaal net een tikkeltje beter dan jou' gedrag. Daarna is er weer één zwart gat. Sjeeezzz het lijkt echt alsof er een stuk uit mijn geheugen is gewist. IK WEET HET GEWOON NIET MEER! :( Iemand heeft tijdens mijn slaap vast en zeker een stukje van mijn geheugen meegenomen. Hij/zij vond denk ik gewoon dat ik die nare periode, maar beter achter me kon laten of zo. Haha. Wat zeg ik nu toch allemaal weer?Just kidding. Best raar ook eigenlijk dat ik het niet meer weet, maar goed we gaan door met de dingen die ik wel weet :) ( Nu voel ik me echt een oudje, gaat lekker het schrijven op deze manier zo. Misschien komt het wel doordat ik vanmiddag een betoog Nederlands van drie uur heb geschreven in een gymzaal waar het op een gegeven moment zo stil was dat het tikken van de klok ook echt het toppunt van de schoolexamenweek was). Waar was ik gebleven voordat het zwart werd? O, ja we accepteerden elkaar zoals we waren. Volgens mij hebben we door het zwemmen en doordat we bij elkaar in de groep zaten meer met elkaar opgetrokken. Ik heb een beetje aan haar gesleuteld en zij aan mij. Ik werd wat volwassener en zij wat minder bazig. Oké, ik ga het NU aan haar vragen of dit klopt. *schaam, schaam* haha. Ja, dit is denk ik de reden waarom wij beste vriendinnen zijn. We zijn gemaakt voor elkaar. Zij weet het ook niet meer :p We kunnen ons beide vage dingen herinneren, maar wat maakt het ook eigenlijk uit? Het gaat om de super leuke tijd die ik met haar heb mee gemaakt en nog hopelijk lang zal meemaken. Zo trokken we steeds vaker met elkaar op en konden we op een gegeven moment zelfs met elkaar lachen. 

We zijn van tegenpolen naar aantrekkingspolen gegaan. Er is ergens een omslag gekomen waarin ik net zoals bij Iris, Kayleigh alles kon vertellen en zij aan mij. We vertrouwden elkaar en deden de gekste dingen. Kayleigh is de vriendin die mij zelfverzekerder heeft gemaakt. Hier kwam ik trouwens niet heel lang geleden achter. Ik lag te denken en besefte toen eigenlijk pas dat zij echt de gene is geweest die daarvoor heeft gezorgd of althans voor een groot deel. Ik ben haar daar tot op de dag van vandaag nog steeds heel erg dankbaar en volgens mij heb ik haar dit niet eerder verteld. Dus kayl als je dit leest :) Dankjewel ♥ We hebben zoveel dingen meegemaakt samen. Zo zijn we samen met school naar Barcelona gegaan, wat echt een TOP week was. We zijn op kamp geweest en hebben al heel wat blunders begaan. Het leukste is dat we altijd om elkaar lachen. We weten beide precies 'wat' we moeten zeggen, zodat we niet meer bijkomen van het lachen. Ik hoop dat deze tijden nooit zullen ophouden. Ik kijk met trots terug op onze belevenissen. Ook al weet ik de helft niet meer :p 

Ik vond het leuk om deze post te schrijven! Het was soms wel moeilijk. Ik wist soms niet hoe ik het moest verwoorden, maar sommige dingen zijn ook niet te verwoorden. Die moet je gewoon meegemaakt hebben en alleen jij en je beste vriendin weten hoe het toen voelde op dat moment. 

Hopelijk vonden jullie het leuk om te lezen.

Liefs